Woensdag 23 juli: Antelope Canyon - Horseshoe Bend - 'Amerikaanse broes'

Vandaag was een dag vol avontuur! Vooral deze namiddag dan...

Om 6.15u zijn we al opgestaan, omdat er heel wat op het programma stond. Na het ontbijt verlieten we de Grand Canyon om naar Page te rijden. Dat was een rit van zo'n 3u.

In Page zijn we eerst naar de Glen Canyon Dam (stuwdam) gaan kijken bij Lake Powell.

Daarna zijn we naar het centrum gereden naar Antelope Canyon Tours waar we een tour gereserveerd hadden in Antelope Canyon. We vertrokken met grote trucks naar de canyon zelf. Dat was nog zo'n 20 min. rijden. De rit met zo'n truck was al een belevenis op zich.

Onze gids loodste ons door de canyon en gaf wat uitleg. Dit bezoek was weeral één van de hoogtepunten van onze reis. Antelope Canyon is echt een juweeltje! Wat water en een hoop zand allemaal kunnen creëren!

's Middags zijn we snel in de PizzaHut een pizza gaan eten. Daarna zijn we naar Horseshoe Bend gereden, het begin van de trail ernaartoe toch. We parkeerden onze Highlander en dan moesten we zo'n 1200m wandelen totdat we aan Horseshoe Bend waren. Ondertussen was het enorm heet geworden! Eigenlijk hadden we deze trail beter 's morgens gedaan, maar dat ging niet o.w.v. ons strak schema.

Na een twintigtal minuten in de hitte gewandeld te hebben, kwamen we aan het uitzichtpunt. Deze wandeling was toch wel de moeite geweest! Dit keer zagen we de Colorado River zonder al het vieze zand erin zoals in de Grand Canyon. We namen een paar foto's en gingen snel terug naar onze auto, want in die hitte kon je best niet te lang blijven staan. Daar aangekomen, dronken we snel wat fris gekoeld water, want in het flesje dat wij meegenomen hadden, zat ondertussen heet water.

Het was al 14.45u, dus we reden richting Bryce Canyon. En dan begon de miserie...

Bryce was volgens onze gps zo'n 4u rijden. Na een uur belandde ik op een zandweggetje. Wij dachten dat dat maar een stukje zo zou zijn, dus we reden nietsvermoedend door.

Na een tijdje werd dat zandweggetje kleiner, smaller en minder goed berijdbaar (vol grote stenen!!!). Maar op dat moment kon ik dus ook niet meer terugdraaien! Er zat dus maar één ding op: verder rijden. Ik was er helemaal niet gerust op, want we zaten echt in 'the middle of nowhere' en er was geen mens te zien. Bovendien mogen we met onze auto niet op onverharde wegen rijden en als er dan iets gebeurt, zijn we niet verzekerd en zouden we alles uit eigen zak kunnen betalen! Met de schrik op mijn lijf (niet dat van Raf, want die vond het wel geestig) reed ik dus verder de 'broes' in.

Op een gegeven moment kwamen we een kraan tegen en zo'n ding met een schep vooraan. Wij stonden vast, want waar die mannen bezig waren, was er van een 'weg' helemaal geen sprake meer! Die man die met dat ding reed met die schep heeft dan de grootste rotsblokken aan de kant geruimd zodat wij enigszins (lees: met heel veel moeite en gebibber) door konden. Al een geluk dat die mannen daar op dat moment bezig waren! Anders had ik een heel groot stuk achteruit kunnen rijden, want draaien ging daar echt niet!

Nadien kwamen we nog een aantal erge stukken 'weg' tegen totdat we op de duur in een ranch binnenreden. Ik wist het helemaal niet meer (onze gps ook niet) en ik vroeg dan maar de weg aan een man die daar net kwam aanrijden. Hij zei dat we richting Cannonville moesten rijden en van daaruit naar Bryce Canyon. Cannonville was echter nog zo'n 26 mijl ver! En ja hoor, over zandweggetjes!!!! Deze waren wel van een iets betere staat, gelukkig.

Na een uur kwamen we dan aan in Cannonville. Het deed enorm deugd om over asfalt te kunnen rijden na DRIE UUR over die onnozele zandbaantjes te hebben geknoeid!

Om 19u, eigenlijk 20u want in Utah is het een uur later, kwamen we aan in het hotel. Daar kregen we een kamer met twee queensize bedden. We zijn dan snel in de douche gekropen (we hingen vol zand door in Antelope Canyon gewandeld te hebben) en iets gaan eten.

Om 22.30u konden we dan enorm moe in ons bed kruipen... Wat een dag!!!